Met wiebelende benen en een hartslag van 110 zat ik in de eerste lesweek in een grote kring tussen mijn kersverse groepsgenoten. Eindelijk ging het beginnen! Ik keek al jaren uit naar het kunnen starten met de opleiding. Ik kende PRI al langer en had zelf een aantal jaren terug al een traject afgerond. Dit veranderde mijn leven zo grondig dat ik meteen wist dat ik de opleiding wilde gaan doen.
Voor mijn PRI traject had ik al verschillende therapieën geprobeerd. Ik vond het lastig om andere mensen te vertrouwen en had het gevoel dat dingen mij steeds overkwamen zonder dat ik daar controle over had. Steeds hoorde ik kritiek en moest ik voor mijn gevoel afstand nemen van anderen om mijzelf te beschermen. Bij schematherapie kreeg ik hier een goede basis voor. Ik kreeg vaste grond onder mijn voeten en het gevoel dat ik zelf keuzes kon maken en iets kon dóén aan mijn situatie. Thema’s als vriendschappen en relaties opbouwen bleven echter op de voorgrond. In mijn PRI traject kwam ik erachter dat op allerlei manieren steeds maar hard bleef werken (lees: hard bleef wegrennen) van dat gevoel in de diepte dat wat ik ook deed, ik alleen achter zou blijven. Ik leerde dat dit gevoel zijn oorsprong heeft in mijn verleden. Een constant knagend, angstig gevoel om achter te blijven, alleen over te blijven. Dit veranderde mijn perceptie op de wereld. Ik kwam erachter dat de wereld niet een lege plek is waar wat ik ook doe, niemand mij ziet of hoort, maar dat mijn leven gevuld is met lieve mensen die willen helpen en mij erbij willen hebben. Een veilige plek.
We begonnen met een voorstelrondje, wie ben je, wat doe je, maar ook: is er afweer actief? Welke? Weet je waar dit over gaat? Eigenlijk gaat het vrijwel meteen over waar het echt over moet gaan. Wat weerhoudt je om ten volle in het nu te kunnen zijn? Welke thema’s zijn voor jou deze week belangrijk als het gaat om persoonlijk/professioneel proces? (Lees mijn vorige blog ‘PRI in een notendop’ hier of kijk rond op mijn website emmavermaat.nl voor meer informatie over PRI en afweren). Ondanks dat ik hier al veel over geleerd had, zat bij mij de angst om afgewezen te worden nog diep. De spanning in die eerste weken was dan ook hoog, maar de lesweken zijn bij uitstek momenten om hier stevig mee aan de slag te gaan.
Tijdens de lesweken verblijf je samen met de groep op een uitgekozen locatie. Dit op zich brengt al een interessante, confronterende en leerzame dynamiek. Je kan het vergelijken met een snelkookpan. Iedereen heeft de focus op hetzelfde, je leert van elkaar en geeft elkaar dingen terug. Hierdoor wordt de temperatuur als het ware snel opgevoerd, word je steeds gespiegeld en ontstaat er een diepgaande verbinding met elkaar. De lesweken staan in het teken van het aanleren van en oefenen met de verschillende tools die PRI biedt. Het programma is zo opgebouwd dat per lesweek steeds de volgende fase in het therapietraject aan bod komt. Op die manier sluit wat je leert goed aan bij de eerste cliënten die in je opbouwende praktijk binnenkomen.
Tijdens het oefenen in de groep worden situaties gebruikt die op dat moment echt spelen. Er worden dus geen rollenspellen gedaan. Dit maakt het leerrendement in de opleiding hoog. De leerjaren bestaan steeds uit twee groepen, de eerste en tweedejaars samen (en de derde en vierdejaars samen). In het eerste jaar ligt de focus het meest op het persoonlijk proces. Je kan anderen namelijk maar zo ver helpen als je eigen proces reikt. In het tweede jaar verschuift deze naar het professioneel proces. Tijdens het oefenen zijn tweedejaars daarom vaak de therapeut en eerstejaars de client. Ik weet nog dat ik dit erg fijn vond. Als eerstejaars kon ik meekijken en luisteren en werd ik daarnaast tijdens oefeningen geholpen bij het ontmantelen van mijn afweren. Super fijn!
Aan het eind van het eerste jaar was de grootste spanning er gelukkig vanaf en had dit plaatsgemaakt voor (nog meer) motivatie en enthousiasme voor de opleiding, mijn collega’s en het vak. Er was een verbinding ontstaan die ik nog niet eerder ergens anders heb ervaren (zeker niet binnen een opleiding). Ik kwam er steeds meer achter dat deze opleiding niet zo maar een opleiding was zoals ik ze eerder had gedaan, met nutteloze reflectieverslagen en opdrachten waarvan je je steeds afvroeg waar ze precies voor dienden. Alles wat je doet in de opleiding heeft een duidelijk doel.
Zoals ik eerder vertelde verschoof in het tweede jaar de groepssamenstelling. Dit veranderde de dynamiek weer compleet. De groep werd een stuk kleiner en ineens kreeg ik meer de rol als kartrekker dan als observator. Deze verandering bracht weer een hoop te leren. Ik merkte dat ik de oude groep miste en me achtergelaten voelde. Het mooie van deze opleiding is dat steeds als je in afweer komt, dit een kans is om te onderzoeken en te doorvoelen welk oud stuk er is geraakt. Ik kon hier dus goed mee werken en kwam er daarna achter dat ik ten eerste helemaal niet achtergelaten was (maar omringd met lieve mensen!), en ten tweede dat het ook heel fijn was om in een kleinere groep te zitten en tweedejaars te zijn. Op die manier kon ik veel meer oefenen dan eerder, om erachter te komen dat ik veel dingen al goed onder de knie had!
Als kers op de taart wordt er in het tweede jaar een plekje voor je gereserveerd voor het doen van een intensive met de grondlegster van PRI, de Nederlandse psychologe Ingeborg Bosch. Hierin word je een week lang ondergedompeld in jouw eigen proces onder intensieve begeleiding van de grondlegster. Deze heb ik ondertussen net achter de rug, en mán, wat heb ik daar weer veel geleerd. Verassend genoeg (😉) kwamen hier dezelfde thema’s weer naar boven, maar het mooie is dat je in het proces steeds weer op een diepere laag komt. Tijdens mijn intensive kon ik op een diep niveau voelen hoe alleen ik was geweest als klein meisje. Hoe groot de behoefte aan verbinding was en hoe pijnlijk het was dat die niet kwam. Als gevolg leef ik als volwassene nog steeds met de perceptie dat er geen verbinding is en bovenal, dat dit levensgevaarlijk is. In een week kwam mijn hele blauwdruk op tafel en kreeg ik een duidelijk stappenplan mee om het hier en nu te zien voor wat het echt is, vol met mensen en verbinding! (Lees hier verder over mijn persoonlijke ervaring tijdens mijn intensive en hoe dit mijn leven op een diep level heeft veranderd.)
Ik ben nu op de helft van de basisopleiding tot PRI therapeut. De opleiding biedt een bevrijding uit je afweren en tools die je helpen om te worden wie je werkelijk bent. Want vanuit die plek kan je anderen die hier zelf mee in de knoop zitten het beste helpen. Het is het grootste kado dat ik mijzelf, en daarmee anderen, heb kunnen geven.
Spreekt dit verhaal je aan, wil je meer weten en/of zoek je hulp? Neem een kijkje op mijn website of stuur me een berichtje!